กล้าลุยรับงานตั้งแต่เด็ก

เราค่อย ๆ เดินขึ้นมาทีละก้าว ความสำเร็จของเรามันไม่ง่าย ผ่านอะไรมาเยอะมาก

คนเรามีชีวิตเป็นตัวเอง เราไม่ใช่แมว ถ้าไม่ทำตอนนี้เราจะเสียดายไหม ลองถามตัวเองดู

เราเป็นคนที่ไม่อยากทำให้ชีวิตจำเจ อยากลองอะไรใหม่ๆ เหมือนคนอยากลองเล่น โรลเลอร์ โคสเตอร์ อยากกรี๊ด มันคืออะไรอย่างนั้นมากกว่า

มีคนบอกว่าออกแบบได้ดีเพราะ ‘หน้าตา’

เราเป็นคนนึงที่เราไม่ใช่คนสวย หมายถึงว่าไม่ใช่ว่าเราคิดว่าตัวเองไม่สวย แล้วไม่ได้ชื่นชมกับตัวเองอะไรอย่างนี้นะคะ

แต่ว่ามันมีคนที่สวยกว่ามากๆ เราว่าเราได้ดี เพราะความอดทน ความมุ่งมั่นของเรา

ที่สุด คือความอดทน การรอคอย ความพยายาม การที่เราพัฒนาตัวเองอย่างต่อเนื่อง แล้วเราก็ตั้งใจมากกับทุก ๆ อย่างที่เราได้รับมา

ออกแบบ รับมืออย่างไรในช่วงที่ผ่านมา

ชีวิต 2 พาร์ท นักแสดงกับนางแบบ

ถ้านางแบบคงอดทนกับเสียง Negative Thinking ที่จะคอยฉุดให้เราต่ำลง ให้เราแย่ลง อันนั้นอดทนที่สุด

เพราะถ้าเราเสียใจมาก ๆ แล้วเราไม่ไหว ออกจากวงการได้เลย มันก็แค่ไม่รับงาน การที่โดนอะไรอย่างนั้นเยอะ ๆ ตอนนั้นยังเด็ก มันหนักเหมือนกันนะ

แคร์คนรอบข้างมากแค่ไหน? หาคำตอบแล้วรับมือกับมัน คุณแคร์คนที่เขาพูดถึงคุณมากแค่ไหน มันจริงหรือไม่จริง ถ้าจริงยอมรับ ไม่จริงช่างมัน

ให้เวลารักษา ให้สติเตือนเรา ยอมรับให้ได้ ถ้าเราผ่านมันไปได้ เรื่องอื่นมันก็ง่าย ถ้าเราติดอยู่กับอดีต ปัจจุบันที่จะเดินไปข้างหน้ามันก็จบ

รอโอกาสที่จะคว้าในเวลาที่เหมาะสม

เวลาเราทำงานอย่างหนึ่งแล้วมันประสบความสำเร็จ มันมีโอกาสเข้ามาในชีวิตเยอะมาก

แต่เราเป็นคนรอจังหวะที่รู้สึกว่า…เราอยากทำสิ่งที่ดีที่สุด เราไม่ได้ทำทุกอย่าง ทุกคนมีเป้าหมาย มีสิ่งที่อยากทำ มีโอกาสเข้ามา ถ้าเรามองโอกาสเหมือนเหตุการณ์ ทุกเหตุการณ์มีข้อดีข้อเสีย ต้องชั่งใจให้ดี

โอกาสที่ได้รับจาก CHANEL

เราได้ถ่ายแคมเปญกับทีม Global ที่ Paris เราไม่รู้ว่าจะมีกี่คนที่จะได้เห็นภาพนั้นเหมือนที่เราได้เห็น

วิธีการทำงาน วิธีการจัดการนักแสดง การต้อนรับ เราไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า หนังเรื่องแรกในชีวิต ทุกคนจะชอบขนาดนี้แล้วเป็นที่รู้จักใน International

เราไม่ได้หวังไว้ด้วยซ้ำ เหมือนมีคนเอาเงินล้านมาทุ่มที่หัว รู้สึกซาบซึ้งมาก ยิ่งกว่าโบนัส สำหรับเด็กคนหนึ่งอายุ 22 ปี

เวลาทำงานกับแบรนด์ คนหนึ่งคนมันมีสไตล์ไม่เยอะ แบรนด์ให้เกียรติเรา เราให้เกียรติแบรนด์

ต้องแลกอะไรบ้างกับโอกาสดี ๆ อื่น ๆ ในชีวิต

ชีวิตเที่ยวเล่นเราหายหมดเลย ตอนอาม่าเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายแล้วก็ตอนอาม่าเสีย

มันสำคัญแต่เราไม่อยู่ ช่วงชีวิตแห่งการปลอบประโลมของคนในครอบครัว มันหายไปแล้ว

อาม่ากับคนที่เรารักมองเห็นอยู่ แล้วเขาก็พร้อม support เรา ทุกครั้งที่บินกลับมา แล้วไปหา

ท่านบอกเสมอ

“เหนื่อยใช่ไหม อาม่าคิดถึงนะ อาม่าเป็นกำลังใจให้ อาม่า support หนูนะ”

เสียดายและเสียใจ แต่ถ้ากลับไปได้ก็คงทำเหมือนเดิม คนทุกคนอยู่กับเราทั้งชีวิตไม่ได้อยู่แล้ว เรายอมรับ เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องปกติ

เพราะอะไรถึงได้โอกาสไปแสดงหนังที่จีน

หนังเรื่อง Bad Genius เหมือนโบนัส โบนัสค่อย ๆ ให้เรามาเรื่อย ๆ บินไปเทศกาลต่าง ๆ คนรู้จักมากขึ้น ได้โอกาสที่ดีขึ้น เราเลยลองคว้าโอกาสดู

เพราะว่าบทนี้ไม่น่าเล่นที่ไทยแน่ ๆ โปรดักชั่นยิ่งใหญ่ เหมือนเขาสร้างหมู่บ้านขึ้นมา สร้างขึ้นมาใหม่เลย แล้วเขาก็ระเบิดมันทีเดียว ชีวิตนี้ไม่รู้ว่าถ้าปีที่แล้วไม่รับ ปีหน้ามันจะเข้ามาอีกไหม เลยขอลองไว้ก่อน

เกิดอะไรขึ้นบ้างที่จีน จนเกือบตาย?

ครั้งแรก วันแรกที่ถ่ายไปถ่ายกลางทะเลทราย ขี่อูฐ สวยๆ อยู่โดรนตกใส่ แต่เอาแขนป้องไว้ทัน และเสื้อที่ใส่เป็นเสื้อโค้ทหนังกลับ ออกแบบเลยไม่เป็นอะไร

ครั้งที่สอง ฉากที่ต้องถล่มซีนนั้น โดยการระเบิด แต่ผิดคิวเลยล้มไปโดนหิน ตอนนั้นรู้สึกชา ๆ มีรอยแผลนิดหน่อย

หลังจากเหตุการณ์นั้นเข้าใจพ่อแม่มากขึ้น

เราเป็นคนนึงที่ดื้อมาก เวลาพ่อแม่พูดว่าใจสลายจะไม่เข้าใจ

พอโตขึ้นแล้วท่านก็แก่ขึ้น เราก็เข้าใจท่านมากขึ้น โตแล้วอย่าดื้อสิ แล้วท่านดื้อ เราก็เป็นห่วง

รู้เลยว่าท่านต้องเป็นห่วงเรามากกว่า

ทำไมถึงกล้าลองโอกาสใหม่ ๆ ทั้ง ๆ ที่ไม่พร้อม

ไม่ลองแล้วจะรู้หรอ ว่าตัวเองทำได้ ไม่ได้ เราแค่ลองทำสิ่งที่เข้ามา ลองดูไม่ได้เสียหายอะไร ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน มันคือความสามารถของเรา ทำไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนี่ ก็แค่ลองทำไปก่อน

เป็น ‘ออกแบบ’ ต้องเป็น ‘ต้นแบบ’ ด้วยไหม

เราก็เป็นเรานั่นแหละ แต่ว่าด้วยความที่เด็ก ๆ มองอยู่ เราก็ระมัดระวังอะไรบางอย่างมากขึ้น

น้อง ๆ มองเห็นเราเป็นตัวอย่าง แล้วเขามุ่งมั่นในแต่ละอย่างที่เขาอยากทำมากขึ้น

บางคนทักมาว่าอยากเป็นอย่างพี่ออกแบบให้ได้เลย จะลองไปประกวดเป็นนางแบบขอเทคนิคลดน้ำหนัก อ่านหนังสืออย่างไร ตอนนั้นมีเทคนิคอะไรบ้าง ขอกำลังใจอะไรก็ได้จากเรา ทำให้เขาเป็นคนที่ดีขึ้น เราขอบคุณมาก ๆ

ชื่อ ‘ออกแบบ’ ที่ทำให้เจ็บ

ตอนเด็กเลยค่ะ เราชื่อ ออกแบบ ชื่อแปลกใช่ไหม ทุกคนจะบอกว่าตั้งชื่อเอง โดนหยิก โดนเพื่อนผลักลงบันได แค่เรื่องชื่อ จนเราทนไม่ได้ต้องเอาใบสูติบัตร มาลงในโซเซียลเพื่อให้คนเห็นว่าหนูไม่ตั้งชื่อเอง

นิสัยสำคัญแค่ไหนสำหรับเรา

ตอนแรกช่วงม.5 เข้าวงการตอน 15 เรามีแค่สังคมเดียวคือ โรงเรียนกับที่บ้านทุกวัน

จนกระทั่งวันนึงเด็กคนนึงต้องไปที่ทำงาน สิ่งที่เราทำคือเราไหว้ผู้ใหญ่ ก็คือสวัสดี ทำงาน จบ แต่ลืมไปว่า มันไม่ได้มีแค่นั้น เราเป็นคนไม่ได้ชอบเม้าท์ผู้คน

เด็ก ๆ ค่อนข้างมีเรื่องโดนบูลลี่มา เลยรู้สึกว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ดี ก็เลยไม่ได้มีสังคมตรงนั้น

นิสัยมันเหมือนการเข้าสังคมของผู้คน มันคือพาร์ทหนึ่งในชีวิต ไม่ได้แค่บ่งบอกว่าเราเป็นยังไง เราดี หรือไม่ดี มันเป็นพาร์ทหนึ่งของสังคม

สุดท้าย ถ้าอยากไประดับโลกแบบ ออกแบบ

น้องต้องอดทนมาก ๆ ค่ะ ชีวิตพี่ไม่เคยโรยด้วยกลีบกุหลาบจริง ๆ

ต้องเป็นคนที่มุ่งมั่นและกล้าที่จะเผชิญโลกใบใหม่ ที่น้องไม่เคยเห็น ถึงแม้ว่าเราจะต้องปิดตาเดินก็ตามแต่ ขอให้ลองไป

เราไม่รู้เลยว่าจะเจอสิ่งที่ดีหรือไม่ดี คิดไว้ก่อนว่ามันจะดี แต่อย่าหวังให้มันมากกับใจ ยิ่งหวังยิ่งเสียใจ มันเจ็บ สู้ๆ