“อุดมการณ์มันกินไม่ได้..”. ถึงคนจะบอกกันอย่างนั้น เเต่สุดท้ายก็มีคนมากมายที่ได้ดิบได้ดี อยู่ดีมีสุขเพราะเชื่อในอุดมคติเหล่านั้น เเล้วสรุปมันเป็นยังไงกันเเน่?

สิ่งที่สิ่งมีชีวิตอื่น ๆ ไม่มีวันมี…มีเเค่มนุษย์เท่านั้นที่รู้จัก “ฝัน”

ฝันว่าจะได้เเต่งงาน… ฝันว่าอยากเก่งขึ้น …ว่าถึงนู่นนี่นั่น… ซึ่งความฝันที่มักจะใหญ่กว่าตัวนี่เเหละที่ทำให้มนุษย์เราสามารถทำสิ่งน่าเหลือเชื่อมาจนถึงทุกวันนี้

ความจริงเเล้วคำว่า “ความฝัน” ไม่เหมือนกับคำว่า “อุดมการณ์” เเต่สองอย่างนี้มันมาคู่กัน….

“เพราะมีอุดมการณ์ จึงมีความฝันเพื่อตอบสนองอุดมการณ์”

เหมือนที่เอดิสันเชื่อว่าความพยายามไม่เคยทรยศเรา เขาจึงมีความฝันที่จะทำหลอดไฟ…หนึ่งในความสำเร็จที่สนองอุดมการณ์ของเขา…

เเล้วก็เหมือนกับเหล่า “นักอุดมคติ”

… มันจะมีคนกลุ่มนึงของโลกใบนี้ ที่มีบุคลิกที่คนทั่วไปมักจะมองว่าช่างฝัน ช่างมีโลกส่วนตัวสูง บางครั้งก็เข้าใจผิดไปด้วยว่าเป็นคน “ช่างเพ้อ”

ถ้าจัดจำเเนกตามหลักของนักจิตวิทยา Carl Jung เเละ Isabel Briggs Myers คนกลุ่มนี้จะถูกจัดอยู่ในกลุ่ม “นักอุดมคติ” หรือ INFP

“พวกเราประกอบไปด้วย Introverted (เก็บตัว) Intuition (สัญชาติญาณ) Feeling (ความรู้สึก) Perception (รับรู้)” ด้วยความที่ความคิดอิงความรู้สึกเป็นหลัก เเละเป็นคนเก็บตัวทำให้คนในบุคลิกนี้จึงมีโลกเป็นของตัวเองรวมถึงมีความคิดเเละอุดมการณ์เป็นของตัวเองสูงด้วย เเละมีเป้าหมายของชีวิตก็คือการทำตามเสียงของหัวใจ (เเม้ว่าคนอื่นจะมองว่าเราไม่มองถึงโลกความเป็นจริง) เเละทำอะไรให้เหมาะสมกับตัวเองที่สุด…. มันทำให้คนที่มีบุคลิกเบบบนี้จึงสามารถดึงความคิด ความเป็นตัวของตัวเองออกมาเฉิดฉายตามผลงานต่าง ๆ ที่ทำลงไป… ไม่ได้เเค่จินตนาการ หรือฝันถึงไปวัน ๆ

“สมมติว่าถ้าเพื่อนของคุณถามคุณว่าชอบสีฟ้าหรือสีชมพู… เพื่อนของคุณชอบสีชมพูกันหมดเพราะพวกเขาคิดว่าสีชมพูคือสีของผู้หญิงเเละสีฟ้าคือสีของผู้ชาย… เเล้วคุณชอบสีฟ้า… คุณกล้าที่จะตอบมั้ย? ว่าคุณชอบสีฟ้า”

สิ่งหนึ่งที่มนุษย์อย่างเรา ที่ถือว่าเป็นสัตว์สังคมอย่างนึงกลัวมากที่สุดก็คือ “การไม่ถูกยอมรับจากกลุ่ม”

เเล้วยิ่งปัจจุบันที่การมีพรรคมีพวกเนี่ยก็เป็นเรื่องจำเป็น ทั้งในที่โรงเรียนเเล้วก็ที่ทำงาน ทำให้ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าหลาย ๆ ครั้งเราก็เลือกเลี่ยงที่จะ “ทำตามสิ่งที่ตัวเองคิด” เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา…

เเต่มนุษย์น่ะ…มีสิ่งที่มากกว่าความรู้สึกหิว เจ็บปวด …มนุษย์เเต่ละคนมีเเนวคิดต่างกัน นิสัยต่างกัน…จะมาฝืนทำฝืนชอบไม่ได้…มันผิดธรรมชาติของเรา เหมือนที่เราจะบังคับให้นกเเก้วเห่าไม่ได้เพราะมันชอบร้องเพลง ปลาทองปีนต้นไม้ไม่ได้เพราะมันต้องว่ายน้ำ… ดังนั้นถึงจะบอกว่า “มีอุดมการณ์เเล้วไง มีไปก็ช่วยให้หายหิวไม่ได้” สุดท้ายสิ่งที่มนุษย์ทุกคนต้องการก็คือการทำตามเสียงหัวใจ หรือก็คืออุดมการณ์ที่กินไม่ได้นั่นเเหละ… อย่างเช่น เชื่อว่าวันนึงคนจะบินได้…เเล้วก็พยายามหาทางที่จะบิน….ถึงเเม้จะเป็นอะไรที่ดูไร้สาระ เเต่ถ้าทำเเล้วทำให้เรารู้สึกกลับมาเป็นตัวเองอีกครั้ง ทำเเล้ว…รู้สึกเหมือนได้เติมเต็มความต้องการ มันก็เป็นสิ่งที่ควรจะทำไม่ใช่หรือ? …ถึงจะกินไม่ได้…เเต่มันทำให้เราสามารถมีความสุขเล็ก ๆ จากการเป็นตัวเองใช่มั้ยล่ะ?

ดูเป็นสิ่งที่ดี ที่คนเราสามารถมีอุดมการณ์เป็นของตัวเองได้ขนาดนั้น เเต่บางครั้ง… ความทะเยอทะยานที่จะพยายามทำทุกสิ่งทุกอย่างให้ออกมาตามเเบบอุดมคติมากไป ก็กลายเป็นการ “ยึดติดความสมบูรณ์เเบบ (ในเเบบของตัวเอง)” จนมากเกินไป… เเละความมากเกินไปดังกล่าวสุดท้ายก็นำไปสู่การ “ไม่รู้จักมองโลกตามความเป็นจริง” อย่างเช่น เรื่องของความรัก …ถ้าเรามัวเเต่วาดฝันว่าเเฟนของเราจะต้องเป็นอย่างนั้นเป็นอย่างนี้ชีวิตจะต้องดีเเน่นอน เเล้วเราก็เอาเเต่คาดหวังให้เขาเป็นอย่างนั้น จนเราไม่ได้มองคนที่อยู่ข้าง ๆ เราในปัจจุบัน จนสุดท้ายก็กลายเป็นการทำร้ายความรู้สึกคนข้าง ๆ เเละจบลงที่เป็นตัวเราที่เจ็บเอง

การเคารพรักในอุดมคติของตัวเองเป็นเรื่องที่ดี… เเต่ต้อง “ไม่มากเกินไป”

เพราะบางครั้ง บางส่วนของชีวิตไม่สามารถออกเเบบได้ด้วย “อุดมคติของเรา” เเต่เพียงผู้เดียว

บางคนมีอุดมการณ์เล็ก ๆ อย่างเช่น เชื่อว่าทุกวันขอแค่อยู่กับครอบครัวก็มีความสุขเเล้ว แต่บางคนมีอุดมการณ์ที่ยิ่งใหญ่ อย่างเช่น วันนึง…จะต้องทำให้โลกเราเต็มไปด้วยความเท่าเทียม…

เราไม่สามารถบังคับให้ใครยอมรับอุดมการณ์ของเราทั้งหมด และก็ไม่สามารถเปลี่ยนให้ใครมีอุดมคติเเบบเราได้ด้วย…ถึงเเม้จุดประสงค์ของอุดมการณ์นั้นจะเป็นความหวังดีก็ตาม… เพราะสิ่งที่อุดมการณ์ของเราทำได้นั้นก็คือ….เพื่อให้เราเป็นตัวเอง เเละอย่างมากคือเพื่อสังคมเเละคนรอบข้างดีขึ้น

ดังนั้น การฝันอะไรไกล ๆ มีอุดมการณ์อันยิ่งใหญ่เป็นเรื่องที่ดี… เพราะมันช่วยให้เราไปได้พัฒนาตัวเองให้สูงขึ้นไปอีก มันทำให้ชีวิตเรามีสีสันมีความหมาย เเต่ก็อย่าลืม…อย่าลืมที่จะตระหนักว่าบนโลกใบนี้มีคนพร้อมที่จะไม่เข้าใจและมีอุดมการณ์ที่แตกต่าง และมีคนมากมายที่เราไม่สามารถบังคับให้เขามีอุดมคติเเบบเราได้…

…ไม่ใช่อุดมคติของเรามันแย่ หรือมันไม่ดี มันก็เเค่… มนุษย์นั้นมีความแตกต่าง เราก็เเค่ต้องรู้จักยอมรับและเข้าใจ….ก็แค่นั้นเอง